مقدمه اي بر روند عقيم سازي اتوكلاو

چگونه اتوكلاوها مواد را استريل مي كنند؟

در مرحله اول ، هوا از محفظه اتوكلاو خارج مي شود تا محيطي با فشار كم ايجاد شود. در اين حالت گرماي مرطوب ، به صورت بخار ، در از بين بردن ميكروارگانيسم ها و اسپورها به مراتب قابل اطمينان تر از گرماي خشك است زيرا گرما را به طور موثرتري منتقل مي كند ، بنابراين تمام هواي محبوس شده براي اطمينان از رقيق نشدن بخار توسط هوا ، خارج مي شود.

لازم به ذكر است كه دماي پايين گرماي مرطوب قادر است آلودگي ها را به همان اندازه دماي بسيار بالاتر از گرماي خشك از بين ببرد و اجازه مي دهد مواد شكننده مانند لباس استريل شوند. هوا ممكن است توسط پمپ هاي خلاuum يا روش هاي ديگر مانند جابجايي رو به پايين حذف شود.

سپس بخار با فشار تقريبي 100 كيلو پاسكال ، معمولاً در حدود 121 درجه سانتيگراد به مدت پانزده دقيقه ، درون محفظه اتوكلاو پمپ مي شود ، هرچند ممكن است بسته به نياز تنظيم شود. چرخه هاي عقيم سازي با دماي 134 درجه سانتيگراد فقط براي سه دقيقه نيز معمول است.

منبع آب مورد استفاده براي توليد بخار معمولاً قبل از آن تصفيه مي شود و سيستم هاي نظارتي در تاسيسات بزرگتر براي اطمينان از عدم ايجاد آلودگي اضافي توسط بخار در حال اجرا هستند.

خشكي يا رطوبت بخار به مقدار يا تعداد قطرات آب مايع موجود در آن اطلاق مي شود. بخار 100٪ خشك بدون قطره آب خواهد بود ، در حالي كه بخار مرطوب حاوي مقدار زيادي است. علاوه بر اين ، بخار خشك حجم بيشتري دارد ، زيرا برخي از اجزاي آن به شكل مايع متراكم تر و همچنين آنتالپي و آنتروپي بالاتر است ، به اين معني كه در عين داشتن همان انرژي گرمتر است.

با اين حال ، بخار خشك 100٪ در انتقال گرما ، و بنابراين عقيم سازي يك جسم ، كارايي كمتري دارد. بنابراين ، بخار حدود 3٪ رطوبت به طور مكرر در اتوكلاوها استفاده مي شود تا بين دماي بالا و فشار بخار خشك و توانايي انتقال حرارت بخار مرطوب ، بهينه باشد.

به دنبال استفاده از بخار ، يك روش خشك شدن كوتاه انجام مي شود طول مدت خشك شدن به عوامل مختلفي از جمله مرطوب بودن بخار بستگي دارد.

اتوكلاوهاي مدرن تقريباً براي عقيم سازي هر جسمي كه قادر به زنده ماندن در دما و فشارهاي بالاي فرآيند تميز كردن باشد ، مناسب هستند. اين بدان معني است كه برخي از انواع پلاستيك ها را نمي توان با استفاده از اتوكلاو استريل كرد. آنها در اندازه هاي مختلف از ابزار روميزي كوچك گرفته تا اتاق هاي بزرگ چند متري در هر بعد موجود هستند.

تاريخچه اتوكلاو

در اواخر دهه 1800 ، لويي پاستور يافته هاي خود را در مورد ميكروب ها منتشر كرد و در سال 1879 اولين اتوكلاو توسط چارلز چمبرلند ، شاگرد وي ساخته شد. قبل از اين زمان شعله ور كردن يا شستشوي شيميايي روش هاي اصلي براي عقيم سازي تجهيزات براي تحقيقات جراحي و ميكروب شناسي بود ، اگرچه روش كارآمدتري مورد نظر بود. به دنبال اختراع اتوكلاو ، به سرعت توسط بيمارستان ها ، دانشگاه ها و مراكز توليد استريل پذيرفته شد.

برنامه هاي جايگزين اتوكلاو

از اتوكلاوها بعضاً براي مصارف خارج از استريل ، مانند پخت و پز كردن اجسام بزرگ لاستيكي استفاده مي شود. شيلنگ هاي رادياتور براي استفاده در وسايل نقليه يكي از نمونه هاي چنين محصولي است. بلورهاي كوارتز همچنين به صورت هيدروترمال در داخل اتوكلاوها رشد مي كنند ، زيرا دما و فشار بالا شرايطي را تشكيل مي دهند كه به طور طبيعي شكل مي گيرند.